50 λεπτά κύριε…

50 λεπτά κύριε…

 7.10, Τρίτη πρωί, 17 Αυγούστου…Ακτή Βοτσαλάκια, Καστέλλα, Πειραιάς. Μόλις είχα τελειώσει το μπάνιο μου, είχα ήδη ανέβει στο δρόμο και σε εξήντα δευτερόλεπτα θα ήμουν στο σπίτι. Ο νεαρός που εμφανίστηκε μπροστά μου πρέπει να ήταν 22 με 25 χρόνων. Ομορφούλης, ευπαρουσίαστος, λεπτός, εξαιρετικά ευγενικός, χαμογέλασε και είπε:

 – Έχετε 50 λεπτά κύριε … να πάρω ένα σάντουιτς …;

 Φορούσε ένα T-shirt, καθαρό, ένα πολύχρωμο pair of shorts μέχρι τα γόνατα κι ένα ζευγάρι flip-flops (σαγιονάρες).

Ανταπέδωσα το χαμόγελο και είπα ότι εκείνη τη στιγμή η μοναδική μου περιουσία ήταν περίπου ό,τι φόραγε κι εκείνος. Δεν είχα χρήματα. Με ευχαρίστησε κι έφυγε.

 Είμαι σίγουρος ότι έχετε κι εσείς τέτοιες καθημερινές εμπειρίες. Αγόρια και κορίτσια που σας πλησιάζουν, πολλά από αυτά με ένα φευγάτο ύφος, με κατεβασμένο το κεφάλι από ενοχή, ζητούν πάντα χρήματα, το φαγητό τους αφήνει αδιάφορους (γιατί οι πιο πολλοί τρώνε ακόμη στο σπίτι).

Τι θέλουν από εμάς και γιατί το θέλουν το γνωρίζετε όλοι! Νέους που ζητιανεύουν για ναρκωτικά είναι κάτι που βλέπουμε καθημερινά στις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας πια.

Εδώ θα ήθελα να σας παρακαλέσω να γράψετε σε δυο-τρεις γραμμές ποιες είναι οι σκέψεις σας τις στιγμές που βιώνετε τέτοιες καταστάσεις. Πως νιώθετε; Τι θα θέλατε να μπορούσατε να κάνετε γι αυτά τα παιδιά; Υπάρχουν ελπίδες; Υπάρχει αισιοδοξία;

Υ.Γ. Μπορείτε κι στο FB να δώσετε μια μικρή απάντηση.

www.facebook.com/abcnick